Tonks poczuła, że leży na czymś twardym. Otworzyła oczy i zobaczyła Remusa. Spała, opierając się o jego tors. Przez chwilę zastanawiała się, jak znalazła się w sypialni przyjaciela.
Zmarszczyła brwi i zaczęła sobie wszystko przypominać. Nie mogła spać, więc poszła do pokoju Lupina.
Spojrzała za okno. Słońce dopiero wschodziło.
Miała mętlik w głowie. Nie wiedziała skąd od razu uwierzyła w to, co powiedział Teddy. Tak samo jak nie wiedziała skąd u niej pewność, że chłopak jest jej synem. Po prostu wiedziała. Miała przeczucie, że Ted nie kłamie.
Bardziej martwiła się o Szalonookiego. Wczoraj nic nie mówił, bo Molly mu na to nie pozwoliła. Ale dziś zapewne będzie miał jakieś pretensje i będzie chciał dzieciaki przesłuchać.
Remus poruszył się niespokojnie. Dziewczyna pogłaskała go po siwiejących włosach.
Uważała Lupina za przyjaciela i nie mogła pojąć, jak można być takim pesymistą. Znała go miesiąc, a już miała dość tego jego debilizmu. Tak dobrze wszyscy czytają, Nimfadora uważała Remus za skończonego debila. Bo jak można dawać się tak poniżać? Ba, Remus sam o sobie źle mówił. Myślał, że skoro choruje na likantropię to jest nikim. "Jestem biedny, stary, niebezpieczny, nikt mnie nie kocha. I bardzo dobrze, bo która kobieta chciałaby się związać z wilkołakiem." Jego lamentowania nie było końca. Próbowała razem z Syriuszem przekonać go, że jest kimś ważnym i im na nim zależy. Nic z tego nie poskutkowało. Dalej gadał te swoje wymysły.
Lupin przekręciła się na bok i obudził się. Spojrzał na Tonks i podparł się na łokciu.
- Co ty tu robisz? - zapytał, ziewając.
- Wczoraj wieczorem przyszłam, bo nie mogłam spać - przypomniała mężczyźnie, Dora. - I nocowałam tutaj.
- Faktycznie - Lupin wrócił do poprzedniej pozycji i zamknął oczy. - Która godzina?
Tonks spojrzała na zegarek, który wskazywał za pięć ósma.
- Zaraz ósma. Zbieramy się na śniadanko? - zapytała wesoło.
- Za chwilę - Remus wtulił się w poduszkę.
- Czyżby ktoś się nie wyspał?
- Tak. Ja. Przez ciebie - odpowiedział Lupin i naciągnął na siebie kołdrę.
- Jak przeze mnie?- oburzyła się Tonks.
- Normalnie. Całą noc się wierciłaś, gadałaś przez sen i kilka razy prawie spadłaś z łóżka. Trzy razy byłaś po wodę w kuchni.
- Oj przepraszam. To idziemy na to śniadanie?
- Za kwadrans.
Nimfadora wstała z łóżka i podeszła do półki na książki. Spojrzała na tytuły. "Tę czytałam, tę też, tę mam, tej nie lubię." Po kilku minutach bezowocnych poszukiwań, zawiedziona aurorka wróciła do ciepłego posłania. Szturchnęła Remusa w ramie. Mężczyzna jęknął niezadowolony, ale odwrócił się do Nimfadory.
- Co chcesz?
- Jest dziesięć po. Idziemy?
- Możemy.
Dora wyskoczyła z łózka i podeszła do fotela, na którym zostawiła swój szlafrok. Jej ulubiony, puszysty, różowy szlafroczek. Na nogi założyła kapcie. Od szlafroczka różniły się tym, że były w czarno - białe krówki.
W czasie gdy Tonks się ubierała, Remus usiadł i przetarł twarz rękoma.
- Zaczekasz na mnie na korytarzu?
- Oczywiście - zawsze wesolutka Nimfadora wyszła z pokoju w podskokach.
Lupin podszedł do szafy i wyciągnął stare dżinsy i zieloną koszulę.
- Jakim cudem ona jeszcze nic sobie nie zrobiła, spadając z łóżka, to ja nie wiem.
Po chwili Lupin wyszedł ze swojej sypialni.
- Już się ubrałeś? - zdziwiła się Dora.
- Tak. A ty nie idziesz się przebrać?
- Nie, po co?
Rozmowę przerwały im kroki piętro wyżej i gwizdanie.
- To chyba Syriusz - szepnął Remus.
- Co powiesz na małe przedstawienie? - zaproponowała była Puchonka
- Jakie znowu przedstawienie? - wystraszył się Lupin. Niektóre pomysły dziewczyny było, jakby to powiedzieć, dość szalone.
- Zobaczysz.
Syriusz pojawił się na schodach. W tym momencie Dora zarzuciła Remusowi ręce na szyję i pocałowała go. Lupin zamarł. Po kilku sekundach przełamał się i objął w pasie oraz oddał pocałunek.
- Ejże! - wykrzyknął Black, gdy zauważył przyjaciela i kuzynkę. - Co tu się wyprawia, do cholery?
Para niechętnie się do siebie oderwała.
- Syriuszu, nie obraź się - zaczęła mówić Tonksówna, na pozór spokojnie.- Ale czy nikt cię nie nauczył, że nie wolno wtrącać się w sprawy innych ludzi!
- Właśnie, Łapa - wtrącił się Lupin, nagle rozumiejąc co dziewczyna miała na myśli, mówiąc " przedstawienie". - Tak nie wolno.
- Ale, przecież wy... - zaczął Syriusz.
- My z Dorą idziemy na śniadanie. Spotkamy się w kuchni - Remus bardziej przytulił do siebie dziewczynę i poprowadził w stronę schodów.
Black nie ruszył się ani o centymetr i w szoku wpatrywał się w miejsce, w którym zniknęli jego przyjaciele.
W tym czasie wilkołak i metamorfomag weszli do kuchni. Zastali tam syna i córkę Billa. Victoria zajęła sobie miejsce na kolanach chłopaka. Na widok nastolatków Remus i Nimfadora wybuchnęli śmiechem. Młodzi spojrzeli na nich ze zdziwieniem.
- Co was tak bawi? - zapytał Teddy, jednak jego rodzice zaczęli się śmiać jeszcze bardziej.
- Może zrobię im herbatę? - zaproponowała Weasley i podeszła do kredensu.
- Nie.. nie.. trzeba... - powiedziała Tonks między napadami śmiechu, zginając się w pół.
Nagle Tonks przestał się śmiać i rzuciła się Victorii na szyję. Obie zaczęły piszczeć i bardzo szybko mówić.
Remus usiadł obok Teda.
- Rozumiesz coś z tego - wilkołak zaciął się na chwilę, szczując odpowiedniego słowa. - pisku?
- Piąte przez dziesiąte - odparł jego syn. - Ale chyba chodzi to, że zaręczyliśmy się z Victorią.
- Moje gratulacje. Ślub to poważny krok. Ile jesteście razem?
- Cztery lata.
- Szmat czasu.
- Nie zapomniałeś czegoś powiedzieć? - wtrąciła się Tonks.
- O, jak miło - powiedziała Remus. - W końcu zwróciłyście na nas uwagę.
- Którą odwróciłyśmy na jakieś pięć minut - odezwała się zgryźliwie Dora.
- To o czym zapomniałeś powiedzieć? - zapytał Remus, zwracając się do syna.
- O tym co wczoraj ci powiedziałam - odezwała się Nimfadora.
- Powiedziałaś jej? - zapytał z wyrzutem Teddy.
Victoria podeszła do narzeczonego, usiadła mu na kolanach i zrobiła minę niewiniątka.
- Chyba się na mnie nie gniewasz?
Edward ciężko westchnął.
- Nie gniewam.
- Wytłumaczy mi ktoś o co chodzi? - zadał pytanie starszy Lupin.
- Jestem w ciąży - oznajmiła Victoria.
- To by tłumaczyło, czemu tak szybko bierzecie ślub - na te słowa Nimfadora uderzyła mężczyznę w głowę. - Auć! To bolało!
- Miało boleć, idioto - warknęła Dora.
- No, dobra, a teraz na poważnie - powiedział Remus, masując głowę. - Bardzo się cieszę z waszego szczęścia.
- I dlatego zależało mi na tym żeby z tobą porozmawiać. Chciałem się dowiedzieć, czy wnuk wilkołaka, może odziedziczyć po nim likantropię.
W kuchni zapadła nieprzyjemna cisza, a atmosferę można było kroić nożem.
- Jesteś wilkołakiem? - Remus zadał nurtujące go pytanie.
- Nie.
Ojciec Teda zamyślił się na chwilę i zaczął wyłamywać sobie place.
- Wydaje mi się, że wasze dziecko byłoby wilkołakiem, jeśli ty byś nim był. Stuprocentowej pewności niestety nie mam - powiedział ostrożnie.
Teddy'emu spadł kamień z serca. Nigdy nie czuł odrazy do wilkołaków, wręcz przeciwnie, z jednym nawet się przyjaźnił. Niby wiedział, że zostanie ojcem od niecałej doby, ale już zdążył się namartwić za wszystkie czasy.
- Jedliście już ? - zapytała Tonks.
- Zaraz coś przygotuję - oznajmił Remus. Zerwał się z krzesła i poszedł do lodówki.
- Trochę nie pasuje na śniadanie, ale może chcecie rybę? - zaproponował wilkołak.
Victoria rozpłakała się żałośnie. Całą trójka spojrzała na nią ze zdumieniem.
- Vicki, co się stało? - spytał Edward, przytulając do siebie narzeczoną.
- Biedna rybka! - dziewczyna wtuliła się w Teda i jej słowa były stłumione. - Żyła sobie spokojnie, miała rodzinę, a tu nagle ktoś ja złowił. Jak można być tak okrutnym?
- Czyli nie chcesz ryby? - zadał pytanie Remus.
- Nie! - Weasley podeszła da przyszłego teścia i ...
Plask!
Victoria uderzyła Remusa w twarz. Wilkołak miał cały czerwony policzek.
- Jest pan okropny! - teraz nie płakała, tylko krzyczała na całą kuchnię. - Jak pan mógł zrobić coś takiego biednej bezbronnej rybce?
- Ale ja ją tylko upiekłem w panierce - zaczął się bronic Lupin.
Twarz nastolatki rozjaśnił uśmiech. Jedynym śladem po wybuchu płaczu były łzy an policzkach.
- W panience? Uwielbiam rybę w panierce!
Dziewczyna wybiegła z kuchni w podskokach. Teddy wpatrywał się drzwi, za którymi zniknęła jego narzeczona.
- Co to było? - zapytał się rodziców.
- To była twoja dziewczyna, której zaczęły się humorki ciążowe - oznajmiła Tonks.
- Humorki ciążowe? - jęknął chłopak.
- No wiesz, zachcianki, płacze, wrzaski i tym podobne - wtrącił Remus.
- I tak do porodu - dodała Dora.
- Ludu - Edward schował twarz w ręce. -
Teddy'ego opuścił dobry humor. Jeśli tak mają wyglądać następne miesiące, to będzie bardzo ciężko. Z jednej strony to zaczął się najszczęśliwszy okres w jego życiu. Ale jeśli Victoria będzie zachowywał się tak jak przed chwilą, to....
Młody mężczyzna wzdrygnął się na wspomnienie płaczącej dziewczyny. Nie lubił, gdy płakała. Ba, nienawidził gdy płakała jakakolwiek kobieta. Kiedy był mały wiele razy widział, jak jego babcia wylewała morze łez z tęsknoty za córką i zięciem. I dlatego obiecał sobie, że nigdy nie dopuści do tego by jakaś kobieta płakał przez niego.
Ted wstał od stołu i podszedł do drzwi.
- Gdzie idziesz? - zapytała jego mama.
- Do Vicki.
Puchon wyszedł z kuchni i skierował się w stronę schodów.Na pierwszym piętrze przed drugimi drzwiami na lewo stała pani Weasley i pukała w nie.
- Victoria? - Molly trzymała błękitny materiał. - Victorio, otwórz.
- Co się stało, pani Weasley? spytał Teddy, podchodząc do kobiety.
- Nie ma pojęcia - odpowiedziała ze zdenerwowaniem. - Przyniosłam jej to, żeby mogła się ubrać. Ale jak tylko zobaczyła sukienkę, to rozpłakał się i zatrzasnęła mi drzwi pod nosem.
- Niech pani da mi te sukienkę, spróbuję z nią porozmawiać.
- Dziękuję ,Teddy. Naprawdę jesteś bardzo miłym uprzejmym i grzecznym chłopcem - Molly uśmiechnęła się do niego. - Ale jeśli zrobisz coś mojej wnuczce to gorzko tego pożałujesz. Mam pięciu synów, którzy na pewno staną w obronie bratanicy.
- Słucham?
- Jestem matką. Widzę jak na siebie patrzycie. Idę obudzić dzieci.
Kobieta weszła schodami na drugie piętro. Teddy delikatnie zapukał do drzwi.
- Vicki? Otworzysz mi?
Ze strony dziewczyny nie było żadnej reakcji.
- Skarbie, proszę, wpuść. mnie.
W zamku coś kliknęło. Lupin nacisnął klamkę i wszedł do środka.
Był to mały pokoik z dwoma oknami, sąsiadującymi ze sobą. Ściany były zielone z srebrnymi wzorami. W sypialni znajdowało się wielkie loże, dwie szafy, biurko i stolik. Na podłodze leżał szary dywan. Na pierwszy rzut oka widać było, ze tutaj mieszkał jakiś ślizgon.
Vicki siedziała na łóżku. Nogi miała podkurczone i obejmowała je ramionami. Na jej policzkach widać było ślady łez, a jej oczy były zaczerwienione.
Chłopak usiadł obok mniej i przytulił.
- Co się stało? - zapytał cicho, całując ja w czoło. - Ta sukienka jest śliczna, wiec nie rozumiem dlaczego rozkleiłaś się na jej widok.
- Jest ładna, ale ma rozmiar S - wymamrotała dziewczyna i znów zaczęła płakać.
- No i? - Puchon wyjął chusteczkę z kieszeni i podał ją Weasley.
- A już się nie mieszczę w rozmiar S - odparła, ocierając łzy. - Ja nie chcę być gruba. Chcę być piękna.
- Ależ jesteś piękna.
- Tylko tak mówisz - odparła osiemnastolatka.
- Mówię to, ponieważ jesteś najpiękniejszą, najcudowniejszą, najmądrzejszą kobietą jaka chodziła, chodzi i będzie chodzić po tej planecie.
- Naprawdę tak uważasz? - przyszła pani Lupin pociągnęła nosem.
- Oczywiście - Teddy objął twarz dziewczyny dłońmi.
- I nie przeszkadza ci, ze przytyję? - chciała się upewnić Victoria.
- Nie i nigdy nie będzie - zapewnił mężczyzna. - Kocham cię bez względu na to jak wyglądasz.
- Dziękuję. Kocham cię.
- Wiem, skarbie, wiem. A na sukienkę jest jedno proste zaklęcie.
- Jakie? - zainteresowała się dziewczyna.
Ted machnął różdżką, a materiał zwiększył się o o dwa rozmiary.
- Sprawdź czy pasuje.
Nastolatka założyła sukienkę. Lupinowi zaparło dech w piersiach. Jego narzeczona wyglądała pięknie. Sukienka sięgała jej do kolan i nie miała rękawów, a od pasa w dół była rozkloszowana. Do tego idealnie na niej leżała. Teddy uśmiechnął się na widok lekko zaokrąglonego brzucha Victorii. Błękit materiału podkreślał kolor oczu nastolatki.
- I jak? - zapytała niepewnie Weasley.
- Pięknie.
piątek, 30 października 2015
środa, 7 października 2015
Podróż w czasie cz.3
- To o czym chciałeś ze mną porozmawiać?- zapytał Remus gdy już siedzieli w salonie.
- Chodzi o to, że... - Teddy nie dokończył bo do pokoju wpadła Tonks. Dosłownie wpadła bo potknęła się o próg.
- Cześć i czołem ponownie - powiedziała Nimfadora wstając z podłogi. - Syriusz powiedział, że was tu znajdę.
- A powiedział może, że chcemy porozmawiać - zapytał Ted.
- Przeszkadzam wam? - na to pytanie tonks przestała się uśmiechać.
- Nie, właściwie to lepiej. Wolałbym porozmawiać z wami razem - przyznał Ted.
- To super - Nimfadora usiadła na oparciu fotela Remusa. - To teraz mów mamie co ci leży na sercu.
- Chodzi o to, że....
Ktoś zapukał do drzwi.
- Proszę - powiedziała Nimfadora.
Do pokoju weszłą Lily.
- Babcia chce żebyście przyszli na kolację.
- Teraz? A nie możemy przyjść za chwilę? - zapytał Teddy.
- Nie - odpowiedziała dziewczynka.
- Dobra, chodzimy - stwierdziła Tonks. Kiedy Potterówna wyszła powiedziała do syna.- Później porozmawiamy, dobrze?
- Okej.
- Molly, co od nas chciałaś? - zapytała Dora wchodząc do salonu.
- Bardzo się cieszę, że mamy gości, ale chciałbym wiedzieć jak się tu znaleźliście.
- Dzieci poszedł do gabinetu wujka Harry'ego i znalazły tam jakaś klepsydrę - pospieszyła z wyjaśnieniami Victoria. - Nie mam pojęcia co to mogło być.
- Może to był zmieniacz czasu - podsunęła pomysł Hermiona.
- Może, ale zmieniacze zostały zniszczone na długo przed naszym urodzeniem - powiedziała Weasley. - Jeszcze za czasów waszej nauki w szkole.
- Wujek Harry kiedyś mówił, że to on razem z przyjaciółmi je zniszczył - wtrącił się Ted.
Hermiona otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale pani Weasley jej przerwała.
- Dobrze, już dobrze, możecie kontynuować - poprosiła pani Weasley.
- Klepsydra zaczęła się kręcić i rozbłysło światło. I nagle znaleźliśmy sie tutaj - powiedział Teddy. - Znaczy w waszym roku.
- Wiecie jak wrócić? - zapytała Tonks.
- Nic mi nie przychodzi do głowy - powiedziała Victoria.
- Mnie również - dodał Edward.
- Ciociu Hermiono, a ty wiesz, jak mamy wrócić? - zwróciła się Lily do Granger.
- Niestety nie - odparła dziewczyna.
- Dziwne - powiedziała Rose. - Pierwszy raz słyszę, żebyś czegoś nie wiedziała.
Wszyscy w kuchni zaśmiali się, a Hermiona spłonęła rumieńcem.
- Późno się zrobiło - ogłosiła Molly. - Dzieci, idźcie już spać.
Zewsząd rozległy się protesty. Pani Weasley ciężko westchnęła i rozejrzała się po smutnych buziach wnuków i zbuntowanych twarzach dzieci.
- Jeśli pójdziecie spać teraz, to jutro zrobię czekoladę.
Protesty od razu ucichły i dzieci ruszyły do swoich pokoi, a za nimi pani Weasley.
- Kto chce herbaty? - zapytała Tonks, podnosząc się z krzesła. Na jej pomysł większość zareagowała z aprobatą. - Pójdę zrobić.
- Pomogę pani - zaoferowała Victoria i zniknęły kuchni.
Po jakiś czasie do salonu wróciła Molly oraz wybranki obojga Lupinów. Wyglądało na to, ze Tonks i Victoria bardzo dobrze się dogadywały. W momencie gdy tace z kubkami z herbatą znalazły się na stole, rozległy sie wrzaski pani Black.
- Ciekawe kogo niesie o tak później porze? - zdziwił się Artur.
Remus poszedł do holu i po chwili wrócił razem z Albusem Dumbledorem.
- Witajcie - przywitał się dyrektor.
- Co pana tu sprowadza? - zapytał Bill.
- Alastor powiedział, żebym przyszedł jak najszybciej - Albus rozejrzał się po pokoju i zauważył Teda oraz Victorię. - Kim jesteście, jeśli wolno mi spytać?
- To, dyrektorze, jest Victoria i Ted - powiedział Artur. - Przybyli z przyszłości.
- Z przyszłości, powiadasz - dyrektor zamilkł na chwilę. - Wiecie jak macie wrócić do swoich czasów?
- Nie, profesorze - odpowiedział Teddy.
- Jutro zwołamy zebranie Zakonu i spróbujemy wam pomóc. Wybaczcie, ale teraz muszę wracać do szkoły.
Dobranoc.
~*~*~*~*~*~*~*~*~
Nimfadora kręciła się w łóżku. Poprawiła poduszkę, nakrywała i odkrywała się na zmianę. Wcześniej wypiła kubek gorącej czekolady. Nic nie pomogło. W końcu Tonks zrezygnowała z prób zaśnięcia. Założyła różowe, puchate kapcie i szlafrok, i wyszła ze swojego pokoju. Powędrowała korytarzem i zatrzymała się przed drzwiami. Przez szpary sączyło się swatało. Zapukała.
- Proszę - usłyszała i otworzyła drzwi.
Pokój był skromnie urządzony. Szafa, komoda, regał na książki, biurko i łóżko. Na podłodze znajdował się ciemny dywan. Pod oknem stało łóżko. Ściany były pomalowane na niebiesko. Mimo skromności, sypialnia miała swój urok.
- Tonks? - Remus podniósł głowę znad książki, którą czytał, siedząc w łóżku. - Stało się coś?
- Nie mogę spać - wyznała. Podeszła do mężczyzny i położyła się obok niego. Lupina wyraźnie krępowała jej bliskość. - Daj spokój, przecież nie gryzę.
- W przeciwieństwie do mnie - powiedział cierpko Remus.
Tonks spojrzała na niego z rezygnacją.
- Dobrze, że Teddy nie jest takim pesymistą, jak ty.
- Skąd wiesz? - zdziwił się mężczyzna.
- Victoria mówiła.
- Co ma Victoria do Teda? - zapytał Remus, głupiejąc coraz bardziej.
Nimfadora wzruszyła rękoma w geście załamania.
- Faceci na prawdę są tępi i ślepi - oznajmiła cierpiętniczym głosem.
Lupin spojrzał na nią nic nie rozumiejąc.
- Nie ważne. Czemu nie możesz spać?
- A jak myślisz?
- Ted - zgadł Remus.
- Dokładnie.
Przez chwilę milczeli, nie wiedząc co powiedzieć.
- Spotyka sie z Victorią - powiedział nagle Dora.
- Serio?
- Serio, serio. Chcesz wiedzieć co jeszcze powiedział mi Vicki? - zapytała Tonks, uśmiechając się.
- No, mów.
- Nie powiem ci - Nimfadora pokazała Lupinowi język.
- Tonks - powiedział Remus z udawanym oburzeniem.
- Bardziej się ucieszysz, jeśli jutro sie dowiesz - rzuciła na swoja obronę, Dora. - Mogę zostać?
- Jak nie będzie ci przeszkadzało światło, to możesz.
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Victoria siedziała przy stole w kuchni i piła herbatę. Nieświadomie pogłaskała się po zaokrąglonym brzuchu. Uśmiechnęła się na myśl, że rośnie w niej nowe życie. Miała dopiero osiemnaście lat, ale na przyszłe macierzyństwo cieszyła się ogromnie. Było jej smutno z jednego powodu. Ted jeszcze z nia nie rozmawiał na temat dziecka. Nie była zła, co to to nie. Jej chłopak pierwszy raz widział swoich rodziców. Miał prawo sie nimi nacieszyć.
Nagle usłyszała kroki. Drzwi otworzyły się i stanął w nich Teddy. Victoria wstała z miejsca i podeszła do zlewu. Młody Lupin podbiegł do niej i przytulił się do jej pleców.
- Przepraszam, skarbie - wyszeptał Victorii do ucha. - Powinienem był wcześniej z tobą porozmawiać. o nas i o naszym dziecku. Nie gniewaj się na mnie.
- Nie gniewam - Victoria odwróciła się do chłopaka i pocałował go. - A ty jesteś na mnie zły?
- Czemu miałbym być zły? - zdziwił sie Lupin.
- Nie prosiłeś się o dziecko w wieku dwudziestu lat.
- Kochanie, nie wiem czy wiesz, ale wiatropylna, to ty nie jesteś.
- Więc się cieszysz? - zapytała z nadzieją Vicki.
- Jak wariat - szepnął i złożył jej ustach delikatny pocałunek.
Ted zaczął przeszukiwać kieszenie. Wyjął małe pudełeczko i ukląkł przed swoja dziewczyną. W pudełku znajdował się skromny, ale śliczny pierścionek.
- Victorio Weasley, kocham cie nad życie i szaleje za tobą. Pragnę być z tobą do końca życia, na dobre i złe. Obiecuję dbać o ciebie i nasze dziecko - chłopak an chwile przerwał, by spojrzeć na swoja ukochaną. W oczach Victorii zalśniły łzy. - Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją zoną?
Vicki pokiwała głową. Teddy wsunął an jej palec pierścionek. Dziewczyna otarła łzy i przytuliła się do swojego narzeczowego.
- Kocham was - powiedział Lupin, całując Victorię w czoło.
- A my ciebie - głos dziewczyny drżał od wzruszenia.
- Chodzi o to, że... - Teddy nie dokończył bo do pokoju wpadła Tonks. Dosłownie wpadła bo potknęła się o próg.
- Cześć i czołem ponownie - powiedziała Nimfadora wstając z podłogi. - Syriusz powiedział, że was tu znajdę.
- A powiedział może, że chcemy porozmawiać - zapytał Ted.
- Przeszkadzam wam? - na to pytanie tonks przestała się uśmiechać.
- Nie, właściwie to lepiej. Wolałbym porozmawiać z wami razem - przyznał Ted.
- To super - Nimfadora usiadła na oparciu fotela Remusa. - To teraz mów mamie co ci leży na sercu.
- Chodzi o to, że....
Ktoś zapukał do drzwi.
- Proszę - powiedziała Nimfadora.
Do pokoju weszłą Lily.
- Babcia chce żebyście przyszli na kolację.
- Teraz? A nie możemy przyjść za chwilę? - zapytał Teddy.
- Nie - odpowiedziała dziewczynka.
- Dobra, chodzimy - stwierdziła Tonks. Kiedy Potterówna wyszła powiedziała do syna.- Później porozmawiamy, dobrze?
- Okej.
- Molly, co od nas chciałaś? - zapytała Dora wchodząc do salonu.
- Bardzo się cieszę, że mamy gości, ale chciałbym wiedzieć jak się tu znaleźliście.
- Dzieci poszedł do gabinetu wujka Harry'ego i znalazły tam jakaś klepsydrę - pospieszyła z wyjaśnieniami Victoria. - Nie mam pojęcia co to mogło być.
- Może to był zmieniacz czasu - podsunęła pomysł Hermiona.
- Może, ale zmieniacze zostały zniszczone na długo przed naszym urodzeniem - powiedziała Weasley. - Jeszcze za czasów waszej nauki w szkole.
- Wujek Harry kiedyś mówił, że to on razem z przyjaciółmi je zniszczył - wtrącił się Ted.
Hermiona otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale pani Weasley jej przerwała.
- Dobrze, już dobrze, możecie kontynuować - poprosiła pani Weasley.
- Klepsydra zaczęła się kręcić i rozbłysło światło. I nagle znaleźliśmy sie tutaj - powiedział Teddy. - Znaczy w waszym roku.
- Wiecie jak wrócić? - zapytała Tonks.
- Nic mi nie przychodzi do głowy - powiedziała Victoria.
- Mnie również - dodał Edward.
- Ciociu Hermiono, a ty wiesz, jak mamy wrócić? - zwróciła się Lily do Granger.
- Niestety nie - odparła dziewczyna.
- Dziwne - powiedziała Rose. - Pierwszy raz słyszę, żebyś czegoś nie wiedziała.
Wszyscy w kuchni zaśmiali się, a Hermiona spłonęła rumieńcem.
- Późno się zrobiło - ogłosiła Molly. - Dzieci, idźcie już spać.
Zewsząd rozległy się protesty. Pani Weasley ciężko westchnęła i rozejrzała się po smutnych buziach wnuków i zbuntowanych twarzach dzieci.
- Jeśli pójdziecie spać teraz, to jutro zrobię czekoladę.
Protesty od razu ucichły i dzieci ruszyły do swoich pokoi, a za nimi pani Weasley.
- Kto chce herbaty? - zapytała Tonks, podnosząc się z krzesła. Na jej pomysł większość zareagowała z aprobatą. - Pójdę zrobić.
- Pomogę pani - zaoferowała Victoria i zniknęły kuchni.
Po jakiś czasie do salonu wróciła Molly oraz wybranki obojga Lupinów. Wyglądało na to, ze Tonks i Victoria bardzo dobrze się dogadywały. W momencie gdy tace z kubkami z herbatą znalazły się na stole, rozległy sie wrzaski pani Black.
- Ciekawe kogo niesie o tak później porze? - zdziwił się Artur.
Remus poszedł do holu i po chwili wrócił razem z Albusem Dumbledorem.
- Witajcie - przywitał się dyrektor.
- Co pana tu sprowadza? - zapytał Bill.
- Alastor powiedział, żebym przyszedł jak najszybciej - Albus rozejrzał się po pokoju i zauważył Teda oraz Victorię. - Kim jesteście, jeśli wolno mi spytać?
- To, dyrektorze, jest Victoria i Ted - powiedział Artur. - Przybyli z przyszłości.
- Z przyszłości, powiadasz - dyrektor zamilkł na chwilę. - Wiecie jak macie wrócić do swoich czasów?
- Nie, profesorze - odpowiedział Teddy.
- Jutro zwołamy zebranie Zakonu i spróbujemy wam pomóc. Wybaczcie, ale teraz muszę wracać do szkoły.
Dobranoc.
~*~*~*~*~*~*~*~*~
Nimfadora kręciła się w łóżku. Poprawiła poduszkę, nakrywała i odkrywała się na zmianę. Wcześniej wypiła kubek gorącej czekolady. Nic nie pomogło. W końcu Tonks zrezygnowała z prób zaśnięcia. Założyła różowe, puchate kapcie i szlafrok, i wyszła ze swojego pokoju. Powędrowała korytarzem i zatrzymała się przed drzwiami. Przez szpary sączyło się swatało. Zapukała.
- Proszę - usłyszała i otworzyła drzwi.
Pokój był skromnie urządzony. Szafa, komoda, regał na książki, biurko i łóżko. Na podłodze znajdował się ciemny dywan. Pod oknem stało łóżko. Ściany były pomalowane na niebiesko. Mimo skromności, sypialnia miała swój urok.
- Tonks? - Remus podniósł głowę znad książki, którą czytał, siedząc w łóżku. - Stało się coś?
- Nie mogę spać - wyznała. Podeszła do mężczyzny i położyła się obok niego. Lupina wyraźnie krępowała jej bliskość. - Daj spokój, przecież nie gryzę.
- W przeciwieństwie do mnie - powiedział cierpko Remus.
Tonks spojrzała na niego z rezygnacją.
- Dobrze, że Teddy nie jest takim pesymistą, jak ty.
- Skąd wiesz? - zdziwił się mężczyzna.
- Victoria mówiła.
- Co ma Victoria do Teda? - zapytał Remus, głupiejąc coraz bardziej.
Nimfadora wzruszyła rękoma w geście załamania.
- Faceci na prawdę są tępi i ślepi - oznajmiła cierpiętniczym głosem.
Lupin spojrzał na nią nic nie rozumiejąc.
- Nie ważne. Czemu nie możesz spać?
- A jak myślisz?
- Ted - zgadł Remus.
- Dokładnie.
Przez chwilę milczeli, nie wiedząc co powiedzieć.
- Spotyka sie z Victorią - powiedział nagle Dora.
- Serio?
- Serio, serio. Chcesz wiedzieć co jeszcze powiedział mi Vicki? - zapytała Tonks, uśmiechając się.
- No, mów.
- Nie powiem ci - Nimfadora pokazała Lupinowi język.
- Tonks - powiedział Remus z udawanym oburzeniem.
- Bardziej się ucieszysz, jeśli jutro sie dowiesz - rzuciła na swoja obronę, Dora. - Mogę zostać?
- Jak nie będzie ci przeszkadzało światło, to możesz.
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Victoria siedziała przy stole w kuchni i piła herbatę. Nieświadomie pogłaskała się po zaokrąglonym brzuchu. Uśmiechnęła się na myśl, że rośnie w niej nowe życie. Miała dopiero osiemnaście lat, ale na przyszłe macierzyństwo cieszyła się ogromnie. Było jej smutno z jednego powodu. Ted jeszcze z nia nie rozmawiał na temat dziecka. Nie była zła, co to to nie. Jej chłopak pierwszy raz widział swoich rodziców. Miał prawo sie nimi nacieszyć.
Nagle usłyszała kroki. Drzwi otworzyły się i stanął w nich Teddy. Victoria wstała z miejsca i podeszła do zlewu. Młody Lupin podbiegł do niej i przytulił się do jej pleców.
- Przepraszam, skarbie - wyszeptał Victorii do ucha. - Powinienem był wcześniej z tobą porozmawiać. o nas i o naszym dziecku. Nie gniewaj się na mnie.
- Nie gniewam - Victoria odwróciła się do chłopaka i pocałował go. - A ty jesteś na mnie zły?
- Czemu miałbym być zły? - zdziwił sie Lupin.
- Nie prosiłeś się o dziecko w wieku dwudziestu lat.
- Kochanie, nie wiem czy wiesz, ale wiatropylna, to ty nie jesteś.
- Więc się cieszysz? - zapytała z nadzieją Vicki.
- Jak wariat - szepnął i złożył jej ustach delikatny pocałunek.
Ted zaczął przeszukiwać kieszenie. Wyjął małe pudełeczko i ukląkł przed swoja dziewczyną. W pudełku znajdował się skromny, ale śliczny pierścionek.
- Victorio Weasley, kocham cie nad życie i szaleje za tobą. Pragnę być z tobą do końca życia, na dobre i złe. Obiecuję dbać o ciebie i nasze dziecko - chłopak an chwile przerwał, by spojrzeć na swoja ukochaną. W oczach Victorii zalśniły łzy. - Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją zoną?
Vicki pokiwała głową. Teddy wsunął an jej palec pierścionek. Dziewczyna otarła łzy i przytuliła się do swojego narzeczowego.
- Kocham was - powiedział Lupin, całując Victorię w czoło.
- A my ciebie - głos dziewczyny drżał od wzruszenia.
czwartek, 27 sierpnia 2015
Podróż w czasie cz.2
- Kim jesteście? - warknął człowiek, siedzący najbliżej. Był to mężczyzna. Jego twarz pokrywały liczne blizny, miał zaledwie połowę nosa i ciemne włosy. Tam, gdzie człowiek powinien mieć prawe oko, mężczyzna miał szklaną imitacje gałki ocznej. Jedną nogę miał drewniana.
Nikt się nie odezwał.
- Pytałem, kim jesteście?!
Ted rozejrzał się po kuchni. Przy stolę siedziało wiele znanych mu osób. Byli na przykład Weasleye, Kingsley, jego rodzice, Hagrid... Zaraz! Jego rodzice?! Jak to możliwe? Przecież oni nie żyją. Ale oni naprawdę siedzieli przed nim. Nimfadora i Remus Lupinowie. Wyglądali dokładnie tak samo na zdjęciach, które pokazywała mu babcia Andromeda. Ale oni nie żyli. Tak samo jak człowiek, który mierzył w niego różdżką - Alastor Moody i siedzący niedaleko Syriusz Black.
- Przepraszam - zaczął Teddy. - Ale czy mogę wiedzieć który jest rok?
Prawie wszyscy zgromadzeni spojrzeli na niego jak na wariata. Wyjątkiem była Victoria razem z dziećmi.
- Nie wiecie który jest rok? - zapytał ktoś od strony stołu. Teddy spojrzał w tamta stronę i zobaczył, że właścicielem głosu jest jego ociec. "Opanowany jak w opowieściach babci" pomyślał chłopak.
- Niestety. Mógłbym się dowiedzieć który mamy? Jak tylko się dowiem który rok mamy i gdzie jesteśmy od razu wyjaśnię kim jesteśmy.
- Jest 29 lipiec 1995 rok. Znajdujemy się na Grimmauld Placce 12 - tym razem odpowiedziała jego matka. "Faktycznie nosiła różowe włosy. Tak jak mówiła babcia."
- Mam rozumieć, że trwa właśnie zebranie Zakonu Feniksa?- zapytał młody Lupin.
- Skąd to wiesz? - wykrzyknął Szalonooki.
- Mam świadomość, że to co powiem będzie dla was szokiem.
- Mówże chłopcze - zniecierpliwił sie Alastor.
- Jesteśmy z przyszłości.
Członkowie Zakonu spojrzeli, jak przewidywał Ted, na nich w stanie głębokiego szoku.
- Udowodnijcie, że przybywacie z przyszłości - padło polecenie od strony stołu.
- Pod drzwiami właśnie podsłuchują zebranie Fred, George, Ronald i Ginny Weasleyowie oraz Hermiona Granger. Bliźniaki niedawno zdali na prawo telepotacyjne i teraz teleportują się z kuchni do pokoju i na odwrót. A pani, pani Weasley, myśli czy nie nanieść na drzwi zaklęcia wyciszającego.
- Ma racje - odezwała się zdziwiona Molly. - Od kilku dni o tym myślę.
- Teraz może się przedstawicie - zaproponował Remus.
Ted przełknął ślinę i nie odezwał się. Victoria widząc to odezwała sie pierwsza.
- Ja nazywam się Victoria Weasley.
- Weasley? - zapytał Artur.
- A kim dla nas jesteś, skarbie? - zapytała jego żona.
- Wnuczką. A ty jesteś moim ojcem - zwróciła się do Billa.
- Naprawdę? Ale czemu jesteś blondynką? Nie powinnaś być ruda? Przefarbowałaś się? - dopytywał się Bill.
- Nie - odpowiedziała dziewczyna ze śmiechem swojemu ojcu. - Włosy odziedziczyłam po mamie.
- A kto jest twoja matka, jeśli wolno spytać? - zapytał Artur wnuczkę.
- Fleur Weasley z domu Delacour - gdy tylko to powiedziała, Bill zrobił się cały czerwony.
Victoria zaśmiała się.
- Też tak mam.
- No dobrze - powiedziała Molly. - A te dzieci to czyje?
Victoria wskazała na Hugo i Rose.
- Hugo i Rose Weasley. Dzieci Rona i Hermiony Weasley.
- Hermiony? - zapytała zdziwiona Molly.
- No tak. Co w tym, dziwnego? - Victoria lekko sie zmieszała.
- Nic, po prostu oni cały czas sie kłócą - powiedział Artur.
- A może wpuścimy tutaj dzieciaki - zaproponowała Tonks.
- Czemu nie - mówiąc to Molly podeszłą do drzwi, otworzyła i wyszła z kuchni. Po chwili wróciła prowadząc swoje dzieci i Grangerównę.
- Stało sie coś? - zapytała Ginny.
- Tak. Usiądźcie. To są nasi goście z przyszłości - pani Weasley wskazała na swoje wnuki i Teda.
- Naprawdę? - Hermiona wyraźnie była podekscytowana.
- Oczywiście - pani Weasley zwróciła sie do Rose. - Rose, kochanieńka, możesz im powiedzieć kogo jesteś córeczką?
- Dobrze, babciu - na te słowa w oczach Molly zaszkliły sie łzy.
- Jaka ona słodka - powiedziała wzruszona Molly.
- Jestem córką Ronalda ... - Ron spojrzał ze zdziwieniem na dziewczynkę. - i Hermiony Weasley - dokończyła z uśmiechem.
Hermiona i Ron zaczerwienili sie po czubki uszu i wyraźnie starali nie patrzeć sobie w oczy.
- A ta trójeczka to czyja? - zapytał Syriusz.
- To nasze małe Potterki.
- A mama? - zapytała Ginny dziwnie spięta.
- Ty, mamusiu - powiedziała Lily i usiadła Ginny na kolanach.
- James Syriusz - przedstawił się najstarszy Potter.
- Lily Luna - powiedziała dziewczynka.
- A ty? - zapytał Syriusz Ala.
- Nie spodoba się panu.
- Oj, daj spokój. co może mi się nie spodobać w imionach syna mojego chrześniaka? - zapytał Syriusz.
- Dobra, sam pan chciał. Albus...
- Bardzo ładnie - stwierdził Black.
- Severus - dokończył Potter.
- CO?!?!?! - Syriusz zerwał sie na równe nogi. - Masz imię po tym śmierciożercy?! Jak Harry mógł się na to zgodzić?
- Tak się składa, że to był pomysł taty.
- Ale...
- Syriuszu uspokój się. Harry na pewno miał jakiś ważny powód by dać tak synowi na imię - powiedział Remus. - No dobrze. A kim ty jesteś? - zwrócił się do Teda Remus.
- Nie ważne.
- Czemu? - dopytywała sie Tonks.
- Bo mojego ojca to zaskoczy.
- Tylko dlatego?
- A twój ojciec tu jest? - zapytała Remus jednocześnie z Nimfadorą.
- Tak i matka też jest.
- Czyli? Powiesz kogo synem jesteś?
- Remusa i Nimfadory Lupin - oświadczył Ted.
W kuchni zapadłą głucha cisza. Remus zbladł, a Tonks wręcz przeciwnie - zaczerwieniła się jak piwonia. Pierwszy odezwał się Syriusz.
- Widzisz Remusie, zawsze ci mówiłem, że będziesz miał rodzinę.
Teddy spojrzał na swoich rodziców i wyszedł z kuchni. Tonks oprzytomniała i wybiegła za synem z kuchni. Teddy siedział siedział na schodach prowadzących na górę.
- Zająłeś moje miejsce - powiedziała Nimfadora. Ted spojrzał na nią zdziwiony.
- Lubię tu siedzieć jak jestem smutna - Tonks usiadła obok syna.
- Ja również.
- Czyli - zaczęła Tonks, nie wiedząc co powiedzieć. - Jesteś moim synem?
- Dokładnie - odpowiedział Ted, a Tonks roześmiała się. - Co cię bawi?
- To, że musiałeś się dziwnie czuć jak ja z Remusem pytaliśmy sie o twoich rodziców - powiedziała ze śmiechem Nimfadora.
- Moi rodzice pytają sie o moich rodziców - Ted również się zaśmiał. - Takie masło maślane.
- Kolor kolorowy.
~*~*~*~*~*~*~*~*~
Remus wyszedł z kuchni zaraz po Tonks. W głowie kołatała mu jedna myśl. "Mam żonę i syna." Od strony schodów usłyszał śmiech Tonks. Zatrzymał się i ukrył przed zakrętem w stronę schodów.
- To, że musiałeś się dziwnie czuć jak ja z Remusem pytaliśmy się o twoich rodziców - usłyszał głos Nimfadory.
- Moi rodzice pytają się o moich rodziców - powiedział chłopak. - Takie masło maślane.
- Kolor kolorowy.
Przez chwilę milczeli, ale po chwili chłopak zapytał.
- Tata nie wyglądał na zadowolonego gdy dowiedział się, że ma syna. Dlaczego?
Remus usłyszał westchnienie Nimfadory.
- Posłuchaj, znam Remusa zaledwie od miesiąca, ale już zdążyłam zauważyć, że to skończony idiota. Uważa, że jak jest wilkołakiem to lepiej by było dla wszystkich jakby nie żył. Że nie zasługuje na szczęście i nie jest wart miłości. Jak zapytałam się go czemu nie ma żony powiedział, że jest stary, biedny i niebezpieczny. Ma niskie poczucie własnej wartości. Remus powiedział, że nigdy nawet nie śmiał marzyć o rodzinie, żonie, dzieciach... Na pewno bardzo się zdziwił gdy cię zobaczył.
- Tak myślisz? - zapytał z powątpiewaniem JEGO syn. "Jak to dziwnie brzmi." Remus znów usłyszał jak Tonks wzdycha.
- Nie mogłeś odziedziczyć po mnie optymizmu? - zapytała z wyrzutem. - Jesteś jak Remus - wieczny pesymista.
- No nie przesadzaj.
Remus wyszedł ze swojego ukrycia i podszedł do Tonks i syna.
- Można się dosiąść?
- Jasne - powiedziała Tonks i przesunęła się w stronę ściany.
Remus usiadł i teraz siedzieli w trójkę z Teddym po środku. Żadne z nich nie wiedziało jak zacząć rozmowę.
- Może opowiesz coś o sobie? - zaproponował Remus.
- Nazywam się Edward Remus Lupin. Mam dwadzieścia lat. Wychowywała mnie babcia Andromeda i wujek Harry...
- Dlaczego wychowywała cię moja mama i Harry? - przerwała mu Tonks.
- Bo wy nie żyjecie - gdy tylko to powiedział Tonks krzyknęła i zakryła usta dłonią.
- Jak to... - Tonks nie zdążyła dokończyć, bo jej krzyk obudził panią Black.
Remus i Ted zerwali się z miejsca i pobiegli w stronę obrazu. Zaczęli bezskutecznie ciągnąć za zasłony. Tonks chciała im pomóc, ale potknęła się o własne nogi i przewróciła stojak na parasole.
- WILKOŁAKI, SZLAMY, MĘTY, SZUMOWINY!!!!!!!
Remusowi i Teddy'emu udało się zasłonić portret i pomogli wstać Tonks. Nimfadora zaczerwienia się i otrzepała swoje ciuchy z brudu.
- Tak mi wstyd. Co ty sobie teraz o mnie pomyślisz? - zwróciła się do Teda.
Chłopak uśmiechnął się do niej i powiedział.
- Że jesteś taka jak mówiła babcia i wujek. A teraz wracamy na schody.
- Ale ja nie lubię siedzieć na schodach - zaprotestował Remus.
- A to czemu? Bo wilka można złapać?
- zaśmiała się Tonks.
- Bardzo śmieszne, naprawdę bardzo.
- Ja również tak uważam - powiedział Ted.
- Długo macie zamiar zamiar się ze mnie śmiać? - zapytał Remus siadając na schodach
- Nie, już damy ci spokój - odpowiedział Teddy.
- Mów za siebie - sprzeciwiła sie Tonks. - Ja mam zamiar go trochę pomęczyć.
- Może później. Na czym to ja skończyłem? - Ted zamyślił sie na chwilę.- Aha, już wiem. To tak, kiedy ukończyłem Hogwart wyprowadziłem się od babci. Kiedyś mieszkałem z babcią w jej starym domu, a teraz mieszkam w waszym domu, tym niedaleko lasu. Zawsze jem obiady albo u babci, albo u Potterów. Ja sam nie umiem gotować. Przyznawać się, po kim jestem beztalenciem kulinarnym? - zwrócił się do rodziców.
- Po matce - powiedział Remus. - Ja dobrze gotuję.
W tym momencie z kuchni wyszedł Szalonooki.
- Ja rozumiem, że chcecie pogadać, ale teraz trwa zebranie - warknął i pokuśtykał z powrotem do kuchni.
- Dobra, później porozmawiamy, teraz chodźmy na zebranie - powiedział Remus.
Gdy weszli do kuchni zobaczyli Molly kłócąca się ze swoimi dziećmi.
- Mowy nie ma! Nie zostaniecie na zebraniu! - krzyczała Molly. Jej dzieci przekrzykiwały się jeden przez drugiego.
- Dość! Fred, Georg, Ronald, Ginny, Hermiona, Victoria, Hugo, Rose, Lily, James, Albus wychodzicie w tej chwili! - wrzasnęła Molly. - Remusie, Tonks, wy zdecydujcie czy wasz syn może zostać czy nie.
- Ja mogę popilnować dzieci w czasie zebrania - zaproponował Ted.
- Jaki grzeczny - Molly uśmiechnęła sie do młodego Lupina. - Jak masz na imię?
- Ted.
- Dobrze a teraz wyjdźcie dzieci.
- Ale babciu ja jestem głodna - powiedziała Lily.
- Idźcie do salonu, a ja wam zaraz przyniosę obiad.
- Ale Molly, teraz trwa zebranie - zauważył Moddy.
- Co z tego? Ja dzieci głodzić nie będę.
Po chwili dzieci i wnuki Weasleyów siedzieli w salonie.
- Macie może jakieś gry planszowe? - zapytała Victoria.
- A co? Chcesz grać w scrabble? - zapytał z kpiną Fred.
- To tylko taki pomysł.
- Głodna jestem - powiedziała Lily.
- Już to mówiłaś - zauważył Ron.
- Jesteś niemiły.
- No i? -warknął Ron.
Lily podbiegła do Ginny i wtuliła się w nią.
- Mamusiu, wujek Ron jest dla mnie nie miły - powiedział płaczliwym tonem. Ginny pogłaskała córkę po włosach i zwróciła sie do brata.
- Ron, nie strasz mi córki.
- Ona tak specjalnie robi! - wykrzyknął.
- Tak czyli jak? - zdenerwowała sie Ginny.
W tym momencie Lily rozpłakała się i wybiegła z salonu, Victoria za nią.
- Co się stało? - zapytała Ginny Teda.
- Lily boi sie krzyków. Zawsze tak reaguje na ktoś krzyczy.
Ginny wybiegła z pokoju i zobaczyła Victorię przytulającą Lily. Weasleyówna kucnęła obok córki.
- Może ja pójdę - powiedziała Victoria i wróciła do salonu.
- Czemu płaczesz? - zapytała Ginny.
- Nie lubię jak ktoś krzyczy. Boje się - powiedziała Lily ze łzami w oczach. - Czemu nie ma tu taty?
- Jest u swojego wujostwa.
- Ale przyjedzie, prawda? - Lily spojrzała na Ginny z nadzieją w oczach.
- Ma przyjechać za kilka dni. Teraz planują jak go tu przetransportować. Dlaczego boisz się krzyków?
Lily pociągnęła noskiem i powiedziała płaczliwym głosem.
- Był taki okres kiedy ty i tata cały czas na siebie krzyczeliście. Nie było jednego cichego dnia. Planowaliście się rozstać.
Ginny pogłaskała dziewczynkę po włosach.
- Chodź, babcia zapewne już zdążyła przynieść obiad.
Faktycznie, na stole w salonie stały przed każdym ciepłe posiłki. Lily podbiegła do Teda i usiadła mu na kolanach.
- Mogę tu siedzieć? - zapytała Lilka z proszącą minką.
- Możesz, możesz, ale sama będziesz jeść.
Przez chwile wszyscy milczeli rozkoszując sie obiadem. Pierwszy odezwał sie Fred.
- Ron, Ginny, macice przechlapane.
- Czemu?
- Bo mama była bardzo zła jak dowiedziała się, że przez waszą dwójkę jej wnuczka płakała.
Rodzeństwo zgodnie jęknęło. Nagle na dole zrobiło się zamieszanie. Wszyscy zeszli po schodach. Członkowie Zakonu własnie wychodzili.
- Obiad smakował? - zapytała Molly Lilkę.
- Bardzo, babciu- dziewczynka podeszła do kobiety i przytuliła ją. A mogę coś słodkiego? Zjadłam cały obiad.
- Dobrze, ale mało.
W kuchni siedzieli tylko Syriusz i Remus.
- Tonks poszła po jakieś ciuchy i powiedzieć swoim rodzicom, że śpi tutaj - powiedział Lupin.
- Możemy porozmawiać? - zapytał Teddy.
- Jasne, chodź do salonu.
Nikt się nie odezwał.
- Pytałem, kim jesteście?!
Ted rozejrzał się po kuchni. Przy stolę siedziało wiele znanych mu osób. Byli na przykład Weasleye, Kingsley, jego rodzice, Hagrid... Zaraz! Jego rodzice?! Jak to możliwe? Przecież oni nie żyją. Ale oni naprawdę siedzieli przed nim. Nimfadora i Remus Lupinowie. Wyglądali dokładnie tak samo na zdjęciach, które pokazywała mu babcia Andromeda. Ale oni nie żyli. Tak samo jak człowiek, który mierzył w niego różdżką - Alastor Moody i siedzący niedaleko Syriusz Black.
- Przepraszam - zaczął Teddy. - Ale czy mogę wiedzieć który jest rok?
Prawie wszyscy zgromadzeni spojrzeli na niego jak na wariata. Wyjątkiem była Victoria razem z dziećmi.
- Nie wiecie który jest rok? - zapytał ktoś od strony stołu. Teddy spojrzał w tamta stronę i zobaczył, że właścicielem głosu jest jego ociec. "Opanowany jak w opowieściach babci" pomyślał chłopak.
- Niestety. Mógłbym się dowiedzieć który mamy? Jak tylko się dowiem który rok mamy i gdzie jesteśmy od razu wyjaśnię kim jesteśmy.
- Jest 29 lipiec 1995 rok. Znajdujemy się na Grimmauld Placce 12 - tym razem odpowiedziała jego matka. "Faktycznie nosiła różowe włosy. Tak jak mówiła babcia."
- Mam rozumieć, że trwa właśnie zebranie Zakonu Feniksa?- zapytał młody Lupin.
- Skąd to wiesz? - wykrzyknął Szalonooki.
- Mam świadomość, że to co powiem będzie dla was szokiem.
- Mówże chłopcze - zniecierpliwił sie Alastor.
- Jesteśmy z przyszłości.
Członkowie Zakonu spojrzeli, jak przewidywał Ted, na nich w stanie głębokiego szoku.
- Udowodnijcie, że przybywacie z przyszłości - padło polecenie od strony stołu.
- Pod drzwiami właśnie podsłuchują zebranie Fred, George, Ronald i Ginny Weasleyowie oraz Hermiona Granger. Bliźniaki niedawno zdali na prawo telepotacyjne i teraz teleportują się z kuchni do pokoju i na odwrót. A pani, pani Weasley, myśli czy nie nanieść na drzwi zaklęcia wyciszającego.
- Ma racje - odezwała się zdziwiona Molly. - Od kilku dni o tym myślę.
- Teraz może się przedstawicie - zaproponował Remus.
Ted przełknął ślinę i nie odezwał się. Victoria widząc to odezwała sie pierwsza.
- Ja nazywam się Victoria Weasley.
- Weasley? - zapytał Artur.
- A kim dla nas jesteś, skarbie? - zapytała jego żona.
- Wnuczką. A ty jesteś moim ojcem - zwróciła się do Billa.
- Naprawdę? Ale czemu jesteś blondynką? Nie powinnaś być ruda? Przefarbowałaś się? - dopytywał się Bill.
- Nie - odpowiedziała dziewczyna ze śmiechem swojemu ojcu. - Włosy odziedziczyłam po mamie.
- A kto jest twoja matka, jeśli wolno spytać? - zapytał Artur wnuczkę.
- Fleur Weasley z domu Delacour - gdy tylko to powiedziała, Bill zrobił się cały czerwony.
Victoria zaśmiała się.
- Też tak mam.
- No dobrze - powiedziała Molly. - A te dzieci to czyje?
Victoria wskazała na Hugo i Rose.
- Hugo i Rose Weasley. Dzieci Rona i Hermiony Weasley.
- Hermiony? - zapytała zdziwiona Molly.
- No tak. Co w tym, dziwnego? - Victoria lekko sie zmieszała.
- Nic, po prostu oni cały czas sie kłócą - powiedział Artur.
- A może wpuścimy tutaj dzieciaki - zaproponowała Tonks.
- Czemu nie - mówiąc to Molly podeszłą do drzwi, otworzyła i wyszła z kuchni. Po chwili wróciła prowadząc swoje dzieci i Grangerównę.
- Stało sie coś? - zapytała Ginny.
- Tak. Usiądźcie. To są nasi goście z przyszłości - pani Weasley wskazała na swoje wnuki i Teda.
- Naprawdę? - Hermiona wyraźnie była podekscytowana.
- Oczywiście - pani Weasley zwróciła sie do Rose. - Rose, kochanieńka, możesz im powiedzieć kogo jesteś córeczką?
- Dobrze, babciu - na te słowa w oczach Molly zaszkliły sie łzy.
- Jaka ona słodka - powiedziała wzruszona Molly.
- Jestem córką Ronalda ... - Ron spojrzał ze zdziwieniem na dziewczynkę. - i Hermiony Weasley - dokończyła z uśmiechem.
Hermiona i Ron zaczerwienili sie po czubki uszu i wyraźnie starali nie patrzeć sobie w oczy.
- A ta trójeczka to czyja? - zapytał Syriusz.
- To nasze małe Potterki.
- A mama? - zapytała Ginny dziwnie spięta.
- Ty, mamusiu - powiedziała Lily i usiadła Ginny na kolanach.
- James Syriusz - przedstawił się najstarszy Potter.
- Lily Luna - powiedziała dziewczynka.
- A ty? - zapytał Syriusz Ala.
- Nie spodoba się panu.
- Oj, daj spokój. co może mi się nie spodobać w imionach syna mojego chrześniaka? - zapytał Syriusz.
- Dobra, sam pan chciał. Albus...
- Bardzo ładnie - stwierdził Black.
- Severus - dokończył Potter.
- CO?!?!?! - Syriusz zerwał sie na równe nogi. - Masz imię po tym śmierciożercy?! Jak Harry mógł się na to zgodzić?
- Tak się składa, że to był pomysł taty.
- Ale...
- Syriuszu uspokój się. Harry na pewno miał jakiś ważny powód by dać tak synowi na imię - powiedział Remus. - No dobrze. A kim ty jesteś? - zwrócił się do Teda Remus.
- Nie ważne.
- Czemu? - dopytywała sie Tonks.
- Bo mojego ojca to zaskoczy.
- Tylko dlatego?
- A twój ojciec tu jest? - zapytała Remus jednocześnie z Nimfadorą.
- Tak i matka też jest.
- Czyli? Powiesz kogo synem jesteś?
- Remusa i Nimfadory Lupin - oświadczył Ted.
W kuchni zapadłą głucha cisza. Remus zbladł, a Tonks wręcz przeciwnie - zaczerwieniła się jak piwonia. Pierwszy odezwał się Syriusz.
- Widzisz Remusie, zawsze ci mówiłem, że będziesz miał rodzinę.
Teddy spojrzał na swoich rodziców i wyszedł z kuchni. Tonks oprzytomniała i wybiegła za synem z kuchni. Teddy siedział siedział na schodach prowadzących na górę.
- Zająłeś moje miejsce - powiedziała Nimfadora. Ted spojrzał na nią zdziwiony.
- Lubię tu siedzieć jak jestem smutna - Tonks usiadła obok syna.
- Ja również.
- Czyli - zaczęła Tonks, nie wiedząc co powiedzieć. - Jesteś moim synem?
- Dokładnie - odpowiedział Ted, a Tonks roześmiała się. - Co cię bawi?
- To, że musiałeś się dziwnie czuć jak ja z Remusem pytaliśmy sie o twoich rodziców - powiedziała ze śmiechem Nimfadora.
- Moi rodzice pytają sie o moich rodziców - Ted również się zaśmiał. - Takie masło maślane.
- Kolor kolorowy.
~*~*~*~*~*~*~*~*~
Remus wyszedł z kuchni zaraz po Tonks. W głowie kołatała mu jedna myśl. "Mam żonę i syna." Od strony schodów usłyszał śmiech Tonks. Zatrzymał się i ukrył przed zakrętem w stronę schodów.
- To, że musiałeś się dziwnie czuć jak ja z Remusem pytaliśmy się o twoich rodziców - usłyszał głos Nimfadory.
- Moi rodzice pytają się o moich rodziców - powiedział chłopak. - Takie masło maślane.
- Kolor kolorowy.
Przez chwilę milczeli, ale po chwili chłopak zapytał.
- Tata nie wyglądał na zadowolonego gdy dowiedział się, że ma syna. Dlaczego?
Remus usłyszał westchnienie Nimfadory.
- Posłuchaj, znam Remusa zaledwie od miesiąca, ale już zdążyłam zauważyć, że to skończony idiota. Uważa, że jak jest wilkołakiem to lepiej by było dla wszystkich jakby nie żył. Że nie zasługuje na szczęście i nie jest wart miłości. Jak zapytałam się go czemu nie ma żony powiedział, że jest stary, biedny i niebezpieczny. Ma niskie poczucie własnej wartości. Remus powiedział, że nigdy nawet nie śmiał marzyć o rodzinie, żonie, dzieciach... Na pewno bardzo się zdziwił gdy cię zobaczył.
- Tak myślisz? - zapytał z powątpiewaniem JEGO syn. "Jak to dziwnie brzmi." Remus znów usłyszał jak Tonks wzdycha.
- Nie mogłeś odziedziczyć po mnie optymizmu? - zapytała z wyrzutem. - Jesteś jak Remus - wieczny pesymista.
- No nie przesadzaj.
Remus wyszedł ze swojego ukrycia i podszedł do Tonks i syna.
- Można się dosiąść?
- Jasne - powiedziała Tonks i przesunęła się w stronę ściany.
Remus usiadł i teraz siedzieli w trójkę z Teddym po środku. Żadne z nich nie wiedziało jak zacząć rozmowę.
- Może opowiesz coś o sobie? - zaproponował Remus.
- Nazywam się Edward Remus Lupin. Mam dwadzieścia lat. Wychowywała mnie babcia Andromeda i wujek Harry...
- Dlaczego wychowywała cię moja mama i Harry? - przerwała mu Tonks.
- Bo wy nie żyjecie - gdy tylko to powiedział Tonks krzyknęła i zakryła usta dłonią.
- Jak to... - Tonks nie zdążyła dokończyć, bo jej krzyk obudził panią Black.
Remus i Ted zerwali się z miejsca i pobiegli w stronę obrazu. Zaczęli bezskutecznie ciągnąć za zasłony. Tonks chciała im pomóc, ale potknęła się o własne nogi i przewróciła stojak na parasole.
- WILKOŁAKI, SZLAMY, MĘTY, SZUMOWINY!!!!!!!
Remusowi i Teddy'emu udało się zasłonić portret i pomogli wstać Tonks. Nimfadora zaczerwienia się i otrzepała swoje ciuchy z brudu.
- Tak mi wstyd. Co ty sobie teraz o mnie pomyślisz? - zwróciła się do Teda.
Chłopak uśmiechnął się do niej i powiedział.
- Że jesteś taka jak mówiła babcia i wujek. A teraz wracamy na schody.
- Ale ja nie lubię siedzieć na schodach - zaprotestował Remus.
- A to czemu? Bo wilka można złapać?
- zaśmiała się Tonks.
- Bardzo śmieszne, naprawdę bardzo.
- Ja również tak uważam - powiedział Ted.
- Długo macie zamiar zamiar się ze mnie śmiać? - zapytał Remus siadając na schodach
- Nie, już damy ci spokój - odpowiedział Teddy.
- Mów za siebie - sprzeciwiła sie Tonks. - Ja mam zamiar go trochę pomęczyć.
- Może później. Na czym to ja skończyłem? - Ted zamyślił sie na chwilę.- Aha, już wiem. To tak, kiedy ukończyłem Hogwart wyprowadziłem się od babci. Kiedyś mieszkałem z babcią w jej starym domu, a teraz mieszkam w waszym domu, tym niedaleko lasu. Zawsze jem obiady albo u babci, albo u Potterów. Ja sam nie umiem gotować. Przyznawać się, po kim jestem beztalenciem kulinarnym? - zwrócił się do rodziców.
- Po matce - powiedział Remus. - Ja dobrze gotuję.
W tym momencie z kuchni wyszedł Szalonooki.
- Ja rozumiem, że chcecie pogadać, ale teraz trwa zebranie - warknął i pokuśtykał z powrotem do kuchni.
- Dobra, później porozmawiamy, teraz chodźmy na zebranie - powiedział Remus.
Gdy weszli do kuchni zobaczyli Molly kłócąca się ze swoimi dziećmi.
- Mowy nie ma! Nie zostaniecie na zebraniu! - krzyczała Molly. Jej dzieci przekrzykiwały się jeden przez drugiego.
- Dość! Fred, Georg, Ronald, Ginny, Hermiona, Victoria, Hugo, Rose, Lily, James, Albus wychodzicie w tej chwili! - wrzasnęła Molly. - Remusie, Tonks, wy zdecydujcie czy wasz syn może zostać czy nie.
- Ja mogę popilnować dzieci w czasie zebrania - zaproponował Ted.
- Jaki grzeczny - Molly uśmiechnęła sie do młodego Lupina. - Jak masz na imię?
- Ted.
- Dobrze a teraz wyjdźcie dzieci.
- Ale babciu ja jestem głodna - powiedziała Lily.
- Idźcie do salonu, a ja wam zaraz przyniosę obiad.
- Ale Molly, teraz trwa zebranie - zauważył Moddy.
- Co z tego? Ja dzieci głodzić nie będę.
Po chwili dzieci i wnuki Weasleyów siedzieli w salonie.
- Macie może jakieś gry planszowe? - zapytała Victoria.
- A co? Chcesz grać w scrabble? - zapytał z kpiną Fred.
- To tylko taki pomysł.
- Głodna jestem - powiedziała Lily.
- Już to mówiłaś - zauważył Ron.
- Jesteś niemiły.
- No i? -warknął Ron.
Lily podbiegła do Ginny i wtuliła się w nią.
- Mamusiu, wujek Ron jest dla mnie nie miły - powiedział płaczliwym tonem. Ginny pogłaskała córkę po włosach i zwróciła sie do brata.
- Ron, nie strasz mi córki.
- Ona tak specjalnie robi! - wykrzyknął.
- Tak czyli jak? - zdenerwowała sie Ginny.
W tym momencie Lily rozpłakała się i wybiegła z salonu, Victoria za nią.
- Co się stało? - zapytała Ginny Teda.
- Lily boi sie krzyków. Zawsze tak reaguje na ktoś krzyczy.
Ginny wybiegła z pokoju i zobaczyła Victorię przytulającą Lily. Weasleyówna kucnęła obok córki.
- Może ja pójdę - powiedziała Victoria i wróciła do salonu.
- Czemu płaczesz? - zapytała Ginny.
- Nie lubię jak ktoś krzyczy. Boje się - powiedziała Lily ze łzami w oczach. - Czemu nie ma tu taty?
- Jest u swojego wujostwa.
- Ale przyjedzie, prawda? - Lily spojrzała na Ginny z nadzieją w oczach.
- Ma przyjechać za kilka dni. Teraz planują jak go tu przetransportować. Dlaczego boisz się krzyków?
Lily pociągnęła noskiem i powiedziała płaczliwym głosem.
- Był taki okres kiedy ty i tata cały czas na siebie krzyczeliście. Nie było jednego cichego dnia. Planowaliście się rozstać.
Ginny pogłaskała dziewczynkę po włosach.
- Chodź, babcia zapewne już zdążyła przynieść obiad.
Faktycznie, na stole w salonie stały przed każdym ciepłe posiłki. Lily podbiegła do Teda i usiadła mu na kolanach.
- Mogę tu siedzieć? - zapytała Lilka z proszącą minką.
- Możesz, możesz, ale sama będziesz jeść.
Przez chwile wszyscy milczeli rozkoszując sie obiadem. Pierwszy odezwał sie Fred.
- Ron, Ginny, macice przechlapane.
- Czemu?
- Bo mama była bardzo zła jak dowiedziała się, że przez waszą dwójkę jej wnuczka płakała.
Rodzeństwo zgodnie jęknęło. Nagle na dole zrobiło się zamieszanie. Wszyscy zeszli po schodach. Członkowie Zakonu własnie wychodzili.
- Obiad smakował? - zapytała Molly Lilkę.
- Bardzo, babciu- dziewczynka podeszła do kobiety i przytuliła ją. A mogę coś słodkiego? Zjadłam cały obiad.
- Dobrze, ale mało.
W kuchni siedzieli tylko Syriusz i Remus.
- Tonks poszła po jakieś ciuchy i powiedzieć swoim rodzicom, że śpi tutaj - powiedział Lupin.
- Możemy porozmawiać? - zapytał Teddy.
- Jasne, chodź do salonu.
czwartek, 13 sierpnia 2015
Podróż w czasie cz.1
Harry i Ginewra Potterowie oraz Ronald i Hermiona Weasleyowie stali w salonie Grimmauld Place 12. Przed nimi stał Teddy Lupin, a na kanapie siedziały pociechy Potterów i Weasleyów.
- Pamiętaj Teddy, że dzieci mają być w łóżkach najpóźniej o 22. Nie wiem o której wrócimy. Idziemy na bal charytatywny do Ministerstwa - powiedział Harry.
- I pilnuj, by nikt nie wysadził domu w powietrze, spalił, zalał wodą i Merlin wie co jeszcze - wtrąciła się Ginny.
- I niech Rose nie czyta do późna książek pod kocem - odezwała się Hermiona.
- Mamo! - krzyknęła oburzona Rose.
Nagle z kominka wyszła piękna, wysoka blondynka o dużych niebieskich oczach - Victoria Weasley. Dziewczyna podeszła do Teda i pocałowała go w policzek.
- Cześć wszystkim! Przyszłam pomóc Teddy'emu w opiece nad tą piątką urwisów - powiedziała Victoria. - Mogę zostać, prawda?
- Oczywiście - powiedział Harry - Pod warunkiem, że będziecie grzeczni - Potter spojrzał na nich znacząco, jakby chciał powiedzieć "Ja wiem o wszystkim".
Ted odchrząknął, a Victoria spłonęła rumieńcem
- Tato nie myślisz, że Ted i Victoria spalą nasz dom, prawda? - spytała Lily.
- Nie o to mi chodziło - powiedział pan Potter.
- To o co?
Harry spojrzał na Ginny szukając u niej pomocy. Ginny spojrzała na męża wzrokiem mówiącym "Naważyłeś piwa to sam je wypij". Harry westchnął i spojrzał na córkę.
- Jak będziesz starsza to Ci powiem.
- Ale...
- Żadnego ale. Musimy już iść.
Dorośli wyszli w pośpiechu, a Teddy zwrócił się do dzieci.
- Co chcecie robić?
Dzieci zaczęły się przekrzykiwać jeden przez drugiego.
- Cisza, spokój.Może pobawicie sie w chowanego? - zaproponowała Victoria.
Pociechy spojrzały po sobie i James wykrzyknął:
- Ja szukam! Liczę do dziesięciu! - wszyscy pobiegli na górę, a po chwili słychać było Jamesa liczącego.
Teddy odwrócił sie do Victorii.
- Chcesz coś do picia?
Victoria kiwnęła głową i poszła za Teddym do kuchni. Chłopak przepuścił ją w drzwiach i odsunął dla niej krzesło przy stole. Weasleyówna zaczęła wyłamywać sobie palce.
- Vicki, wszystko w porządku? - Ted spojrzał zmartwiony na swoja dziewczynę.
- Skąd wiesz, że coś się stało? - zapytała Weasley z lękiem.
- Kiedy się denerwujesz to wyłamujesz sobie palce - Lupin usiadł obok Victorii i zaczął głaskać jej drobną dłoń. - No to czym się martwi moja ślicznotka?
- Niczym ważnym. Znaczy ważnym. Nawet bardzo. Ale... Chodzi o to, że... Znaczy się...
- Uspokój się. Później mi powiesz. Teraz lepiej mi powiedz co chcesz robić w piątek.
Dziewczyna spojrzała zdziwiona na Teddy'ego i zmarszczyła nos.
- A co jest w piątek?
Lupin zaśmiał się i pocałował Vicki w nosek.
- Nasza czwarta rocznica.
- Faktycznie, zapomniałam. Ostatnio nie mam do niczego głowy, bo...
- Bo?
- Ted? - Victoria spojrzała chłopakowi w oczy. - Zależy ci na mnie?
- Słucham? - Lupin uśmiechnął się i pogłaskał dziewczynę po policzku. - Przecież wiesz, że jesteś dla mnie najważniejsza.
- A zastanawiałeś się kiedyś nad naszym związkiem na poważnie?
- Oczywiście. Właściwie to... - Ted zarumienił się i odwrócił wzrok. - To planowałem oświadczyć ci się w piątek.
- Ted, spójrz na mnie - poprosiła Victoria. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i powiedziała. - Jestem w ciąży.
Uśmiech Teddy'ego lekko zbladł, a chłopak przestał głaskać policzek dziewczyny.
- Co? - zapytał niewyraźnie. - Który tydzień?
- Siódmy, koniec drugiego miesiąca.
- Vicki, posłuchaj...
Nagle do kuchni wpadła piątka dzieci. James podszedł do Teda.
- Teddy, zobacz co znaleźliśmy w gabinecie taty- chłopak wyciągnął ku Lupinowi łańcuszek, z którego końca zwisała maleńka, błyszcząca klepsydra. - Wiesz, co to jest?
- Nie wiem, ale odnieście to tak gdzie to znaleźliście.
- Ale...
- Teraz.
- Niech ci będzie- James spojrzał z niechęcią na Teda.
Nagle klepsydra zaczęła sie obracać wszystko zrobiło się niewyraźne, a pomieszczenie zaczęło się obracać. Błysnęło i kuchnia zatrzymała się.
Jednak coś się zmieniło.
Przy stole siedziała garstka ludzi z różdżkami wymierzonymi prosto w nich.
- Pamiętaj Teddy, że dzieci mają być w łóżkach najpóźniej o 22. Nie wiem o której wrócimy. Idziemy na bal charytatywny do Ministerstwa - powiedział Harry.
- I pilnuj, by nikt nie wysadził domu w powietrze, spalił, zalał wodą i Merlin wie co jeszcze - wtrąciła się Ginny.
- I niech Rose nie czyta do późna książek pod kocem - odezwała się Hermiona.
- Mamo! - krzyknęła oburzona Rose.
Nagle z kominka wyszła piękna, wysoka blondynka o dużych niebieskich oczach - Victoria Weasley. Dziewczyna podeszła do Teda i pocałowała go w policzek.
- Cześć wszystkim! Przyszłam pomóc Teddy'emu w opiece nad tą piątką urwisów - powiedziała Victoria. - Mogę zostać, prawda?
- Oczywiście - powiedział Harry - Pod warunkiem, że będziecie grzeczni - Potter spojrzał na nich znacząco, jakby chciał powiedzieć "Ja wiem o wszystkim".
Ted odchrząknął, a Victoria spłonęła rumieńcem
- Tato nie myślisz, że Ted i Victoria spalą nasz dom, prawda? - spytała Lily.
- Nie o to mi chodziło - powiedział pan Potter.
- To o co?
Harry spojrzał na Ginny szukając u niej pomocy. Ginny spojrzała na męża wzrokiem mówiącym "Naważyłeś piwa to sam je wypij". Harry westchnął i spojrzał na córkę.
- Jak będziesz starsza to Ci powiem.
- Ale...
- Żadnego ale. Musimy już iść.
Dorośli wyszli w pośpiechu, a Teddy zwrócił się do dzieci.
- Co chcecie robić?
Dzieci zaczęły się przekrzykiwać jeden przez drugiego.
- Cisza, spokój.Może pobawicie sie w chowanego? - zaproponowała Victoria.
Pociechy spojrzały po sobie i James wykrzyknął:
- Ja szukam! Liczę do dziesięciu! - wszyscy pobiegli na górę, a po chwili słychać było Jamesa liczącego.
Teddy odwrócił sie do Victorii.
- Chcesz coś do picia?
Victoria kiwnęła głową i poszła za Teddym do kuchni. Chłopak przepuścił ją w drzwiach i odsunął dla niej krzesło przy stole. Weasleyówna zaczęła wyłamywać sobie palce.
- Vicki, wszystko w porządku? - Ted spojrzał zmartwiony na swoja dziewczynę.
- Skąd wiesz, że coś się stało? - zapytała Weasley z lękiem.
- Kiedy się denerwujesz to wyłamujesz sobie palce - Lupin usiadł obok Victorii i zaczął głaskać jej drobną dłoń. - No to czym się martwi moja ślicznotka?
- Niczym ważnym. Znaczy ważnym. Nawet bardzo. Ale... Chodzi o to, że... Znaczy się...
- Uspokój się. Później mi powiesz. Teraz lepiej mi powiedz co chcesz robić w piątek.
Dziewczyna spojrzała zdziwiona na Teddy'ego i zmarszczyła nos.
- A co jest w piątek?
Lupin zaśmiał się i pocałował Vicki w nosek.
- Nasza czwarta rocznica.
- Faktycznie, zapomniałam. Ostatnio nie mam do niczego głowy, bo...
- Bo?
- Ted? - Victoria spojrzała chłopakowi w oczy. - Zależy ci na mnie?
- Słucham? - Lupin uśmiechnął się i pogłaskał dziewczynę po policzku. - Przecież wiesz, że jesteś dla mnie najważniejsza.
- A zastanawiałeś się kiedyś nad naszym związkiem na poważnie?
- Oczywiście. Właściwie to... - Ted zarumienił się i odwrócił wzrok. - To planowałem oświadczyć ci się w piątek.
- Ted, spójrz na mnie - poprosiła Victoria. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i powiedziała. - Jestem w ciąży.
Uśmiech Teddy'ego lekko zbladł, a chłopak przestał głaskać policzek dziewczyny.
- Co? - zapytał niewyraźnie. - Który tydzień?
- Siódmy, koniec drugiego miesiąca.
- Vicki, posłuchaj...
Nagle do kuchni wpadła piątka dzieci. James podszedł do Teda.
- Teddy, zobacz co znaleźliśmy w gabinecie taty- chłopak wyciągnął ku Lupinowi łańcuszek, z którego końca zwisała maleńka, błyszcząca klepsydra. - Wiesz, co to jest?
- Nie wiem, ale odnieście to tak gdzie to znaleźliście.
- Ale...
- Teraz.
- Niech ci będzie- James spojrzał z niechęcią na Teda.
Nagle klepsydra zaczęła sie obracać wszystko zrobiło się niewyraźne, a pomieszczenie zaczęło się obracać. Błysnęło i kuchnia zatrzymała się.
Jednak coś się zmieniło.
Przy stole siedziała garstka ludzi z różdżkami wymierzonymi prosto w nich.
Subskrybuj:
Posty (Atom)